Rugby: een sport voor hooligans?

Van rugby wordt wel eens gezegd dat het een sport voor hooligans is, gespeeld door heren. Dit in tegenstelling tot voetbal, wat: u raadt het al. Ik heb beide sporten als welwillende amateur beoefend, waarvan rugby het langst. De meeste jaren speelde ik op de full back positie, vaak op gepaste afstand van het echte strijdgewoel. Als slot op de deur zeg maar, mocht de tegenstander ervandoor gaan met de bal, terwijl het gros van de voorwaartsen nog op een hoop in de scrum verwikkeld waren. Bovendien beschikte ik als oud-voetballer over een redelijk goede kick tussen de palen, dus ik moest de benen fris houden. Ik moet nog weleens terugdenken aan mijn rugbytijd, als ik probeer de ontwikkelingen in het Verenigd Koninkrijk rondom de Brexit te volgen.

Brexit

Het hele proces rondom de Brexit kun je vergelijken met het inbrengen van de ovale bal in de scrum. De scrum-half gooit de bal erin en hoopt dat de bal er aan de kant van zijn team uitkomt. Om de kans op succes te vergroten gooit hij de bal een klein beetje richting zijn eigen spelers. Niet te veel, want dat mag niet. Vervolgens is het de bedoeling dat de bal met de voet naar achteren wordt gespeeld. Niet naar de zijkant, want dat mag weer niet. Ook niet met de handen, want dat is ook niet toegestaan. En zo zijn er nog heel veel regels waar je als leek geen weet van hebt, en je dus regelmatig afvraagt wat er nu zo moeilijk aan is. Dan hebben we ook nog de ‘oppositie’ of de tegenstander. Gemiddeld staat er zo’n 800-900 kilo aan spiermassa per team tegen elkaar te duwen, hetgeen de controle over de bal niet echt eenvoudiger maakt. De kans op ongelukken is aanwezig als niet iedereen zich aan de – geschreven of ongeschreven- regels houdt. De rol van een goede scheidsrechter is hierbij cruciaal, want een rugbyspeler wil winnen en neemt de ruimte die hij krijgt van de referee, wiens beslissingen buiten elke discussie staan.

In het gehele Brexit proces missen we de onafhankelijke referee die het spel in goede banen leidt, en dat terwijl er niet twee maar minstens drie teams op het veld staan. De bal wordt regelmatig in de scrum gegooid. Soms komt de bal er weer uit, maar niet volgens de regels. Soms blijft hij er in hangen, en moet opnieuw worden ingegooid. Komt de bal er eens lekker uit, dan laat de eerste beste speler de bal weer uit z’n handen vallen en begint de scrum opnieuw. Veel spelers in het Brexit proces kennen of houden zich niet aan de regels van het spel. Zo zitten we naar een potje Brexit rugby te kijken waarin van alles gebeurt, maar waarbij de tryline niet wordt gehaald om het punt te scoren. Inmiddels is het mooie groene veld omgeploegd en tot een modderbad verworden. Fascinerend om naar te kijken maar het schiet niet op.

Er komt een moment dat de wedstrijd tot een einde komt. Wat de uitkomst dan ook is, in het rugby is het dan gebruikelijk dat de spelers een poortje vormen om hun tegenspelers door te laten en te bedanken voor het stevig potje rugby of hen nog even een laatste vriendschappelijke beuk te geven. Eenmaal gedoucht is het goed gebruik er een gezellige derde helft aan vast te plakken, met samenzang en respect voor de tegenstander. Of dat na de Brexit wedstrijd nog gaat gebeuren vraag ik mij af. Als de wedstrijd ooit nog eens afloopt, weten we of we naar een voetbalwedstrijd of rugbywedstrijd hebben gekeken. Ik hoop het laatste, want dan komt het uiteindelijk weer goed, wat de uitslag ook is.