1992 is Dare!! opgericht door Patrick, Ingrid, Caroline en René: de broers en hun vrouwen. Ieder had een kwart van de aandelen van het bedrijf. Het is dan nog echt zolderkamerwerk en alle vier hebben ze voor hun inkomen nog andere banen. Patrick is de eerste die zijn baan opgeeft om het bedrijf te bemannen. Het is dan 1993. Caroline volgt niet veel later en René maakt in 1996 de definitieve overstap.
Kun je een schets geven van die begindagen?
Wat was jullie core business? René: ‘Kort gezegd deden we systeemklussen. Patrick bedacht de hardware en ik ontwikkelde software. Patrick heeft enorme technische kennis en is een echte uitvinder. Heel weinig mensen kunnen wat hij kan. Vanaf het begin was Elektromagnetische Compatibiliteit (EMC) onze specialiteit. Dat is het voorkomen dat apparatuur stoort of gestoord wordt. Later kwam daar kalibratie bij: het vaststellen van de afwijking van een (EMC) meetinstrument. EMC is uiteindelijk onze core business geworden, maar daarvoor moesten we fors investeren in apparatuur. In de begindagen maakten we computersystemen op maat: dat kon vanaf de zolder. Zo hadden we bijvoorbeeld een grote klus voor een opticien. Die wilde een goed systeem voor de gegevens van zijn klanten. Ik ontwikkelde toen datasoftware waarmee hij via de geboortedatum zijn klantgegevens snel kon vinden en Patrick leverde de hardware daarbij.’
‘Wij boden toen ook al EMC-storingsoplossingen aan. Voor het verkopen van kennis hoefden we geen investeringen te doen. Dat ging met vallen en opstaan hoor. In een hoog gebouw had de lift een probleem, wat men al een halfjaar probeerde op te lossen. De lift leidde een eigen leven en bewoog met schokken, zodat niemand er meer in durfde. Uiteindelijk kwam Patrick in die liftkamer met al zijn meetspullen. Hij keek en zag direct wat er mis was: een relatief eenvoudig EMC-probleem. Hij fixte het en weg probleem! Toen wilde de klant niet betalen! Ze zeiden: je hebt maar vijf minuten gewerkt – maar de waarde zit in de kennis, die ze in moeten kopen! Toen besloten we op no cure no pay-basis te gaan werken: je betaalt voor de oplossing van je probleem een vast bedrag. Zo leer je altijd weer.’
‘Na een tijdje huurden we een oude tandartspraktijk waar we een zeecontainer achter neerzetten. Die lasten we helemaal dicht en voorzagen hem van hoogfrequent absorbers. Dat was onze eerst anechoïsche ruimte – een elektromagnetisch afgeschermde ruimte zonder echo’s, waarin Patrick zijn metingen kon doen. Ondertussen waren we toen al met acht man.’
Dus toen was jij al fulltime erbij. Wat was de aanleiding?
‘Patrick merkte op dat onze omzet een zaagtandgrafiek volgde: van heel veel werk naar nul, acquisitie, volgende klus en dan weer van heel veel werk naar nul. 1 mei 1996 ben ik fulltime voor Dare!! gaan werken. Toen durfden we het aan. Ik ging als directeur aan drie dingen werken: een stabiele omzet, de bouw van een eigen pand en het verkrijgen van de accreditatie.’
Accreditatie, dat is een lang proces?
‘Ja, om te mogen meten voor een certificering moet je geaccrediteerd zijn: hoog niveau dus. Daarvoor heb je compliant apparatuur nodig. De meeste starters kochten precompliant apparatuur. Die was een factor tien goedkoper. Wij spaarden net zo lang door tot we in één keer full compliant apparatuur konden kopen. Het hele kwaliteitssysteem is in HTML geschreven waarna het accrediteerproces kon starten. Men zei dat het ongeveer drie jaar zou duren en ook: doe nou één onderwerp tegelijk, dan heb je 20% kans. Nou, wij hebben alles tegelijk gedaan en we waren binnen acht maanden geaccrediteerd. Dat was wel gedurende de vakanties doorwerken, maar we waren in 1997 geaccrediteerd, voor zowel EMC; áls productveiligheid.’
Mooi resultaat! Hoe ging het verder?
‘In de jaren daarna groeiden we hard. Ons eigen pand kwam er in 1997. In 2002 kochten we een kalibratie-lab van een oude klant. Dat lab had Patrick ooit zelf opgezet. Natuurlijk hadden we last van de crisis in 2009. Toen moesten er vier mensen uit, met pijn in het hart. Een daarvan konden we gelukkig toch weer in dienst nemen: het trok toen alweer aan. Ongeveer tien jaar geleden begonnen we met het verkrijgen van de aanwijzing voor het certificeren van medische hulpmiddelen. Hiervoor moet een bedrijf eerst aan de Medical Device Directive (MDD) voldoen. In 2015 waren we voor een deel MDD-geaccrediteerd. Maar toen werden de richtlijnen aangescherpt. Dat kwam door diverse schandalen als het PIPschandaal met de lekkende borstimplantaten en debacles met kunstheupen, bekkenbodemmatjes en contactlenzen. Toen werd het de Medical Device Regulation. Alle aangewezen instellingen – notified bodies – moesten zich daarvoor opnieuw kwalificeren. Wij waren de eerste in Nederland met MDR op zak in 2019. Op dit moment zijn er nog maar 21 labs aangewezen in heel Europa. Dat is veel te weinig. Toen wij begonnen waren er 86 notified bodies. Er is dan ook heel veel werk!’
Wat doe je precies als notified body?
‘Je beantwoordt een aantal vragen: zoals, is een medisch hulpmiddel veilig, is het geschikt voor het beoogde doel en is het goed te bedienen? In feite bepaalt ons onderzoek of het instrument op de markt gebracht mag worden. Dus je stelt vast hoe gevaarlijk het is voor de patiënt en voor degene die het instrument bedient en je gaat na wat het klinisch nut is. Wij hebben daarvoor ook een interne clinicus (gepromoveerd mensgeneeskunde) in dienst genomen. In de wereld van medical devices waren wij de enige recente nieuwkomer. Het was zo moeilijk, niemand begon eraan. Toch is het ons gelukt. En dat is heel belangrijk voor de continuïteit, want dit is een mooie groeimarkt. En dat maakte het bedrijf in één klap heel veel meer waard.’
Hoe groot was het bedrijf ondertussen geworden?
‘In zijn geheel hadden we voor de verkoop 70 man in dienst, verdeeld over drie panden voor twee takken, met een holding erboven. Ik was algemeen directeur van de holding, Patrick trok Raditeq die eerst ook onder de Dare!! naam opereerde. En voor onze meet-, kalibratie en certificatiediensten hadden wij al vanaf het begin een directeur in dienst; Dennis van der Vlugt. Hij werkt nu in dezelfde functie voor Kiwa.’
Dus mooi bedrijf, heel hard gewerkt voor accreditaties, waarom verkopen?
‘Ja, hoe gaat zoiets? Kiwa kwam al eens eerder langs. Wij kenden elkaar. We deden bepaalde testen en kalibraties voor ze. Kiwa heeft dezelfde no nonsense cultuur, dus het klikt. We dronken ongeveer elk halfjaar koffie. En het medisch verhaal kostte ondertussen veel geld, want nu we aangewezen waren moesten we ook groeien. Het bedrijf ging heel goed, maar er was ook voor de andere activiteiten veel geld nodig. Zo zien wij dat veel apparatuur draadloos wordt. Dergelijke apparatuur valt onder de Radio-richtlijn – daar moesten we ook flink in investeren. Bij de kalibratietak wilden we naar hogere frequenties. Ook daar is veel geld voor nodig. Dan kom je op een punt dat je extra kapitaal moet aantrekken of een kapitaalkrachtige partij moet zoeken waar je verder mee kunt. Kiwa is al zeer sterk in de radio-richtlijn en wil graag op de andere gebieden snel doorgroeien. Zoals CEO Paul Hesselink het noemt van twee servetten één tafellaken maken. Voor ons stond bij de oprichting in ons businessplan van één A4’tje al wanneer we zouden verkopen en voor hoeveel. We waren weliswaar al een paar jaar over tijd, maar we hielden vast aan dat bedrag: de prijs stond vast. ‘Als je dit niet wil betalen dan moeten we nog even doorwerken’.