Ik heb een vraag! neem contact op
Wij geven u graag nieuwe (internationale) inzichten op het gebied van financiën, bedrijfsvoering, strategie, governance, risk, compliance en meer.
Volgens het belastingverdrag tussen Nederland en België wordt een vaste inrichting gedefinieerd als een vast bedrijfsadres waardoor de bedrijfsactiviteiten van een onderneming geheel of gedeeltelijk worden uitgevoerd. Deze definitie komt overeen met die in het OESO Modelverdrag en vormt de basis voor de beoordeling of een thuiswerkplek als een vaste inrichting kan worden beschouwd.
De overeenkomst maakt onderscheid tussen verschillende telewerksituaties.
In het geval van incidenteel telewerken, waarbij werknemers onregelmatig of slechts af en toe vanuit huis werken, wordt de thuiswerkplek niet beschouwd als een werkplek die ter beschikking van de werkgever staat. In deze situatie is er dus geen sprake van een vaste inrichting. Dit geldt ook wanneer telewerken geen deel uitmaakt van het reguliere werkpatroon van werknemers.
Bij structureel telewerken, waarbij werknemers regelmatig vanuit huis werken maar ook de optie hebben om op de werklocatie van de werkgever te werken, wordt de thuiswerkplek doorgaans niet beschouwd als ter beschikking van de werkgever staan. Dit verandert echter als de werkgever expliciet eist dat de werknemer vanuit huis werkt en de thuiswerkplek daadwerkelijk wordt gebruikt voor de bedrijfsactiviteiten. In dat geval kan de thuiswerkplek als een vaste inrichting worden beschouwd.
Wanneer werknemers verplicht zijn om structureel vanuit huis te werken en de thuiswerkplek ter beschikking van de werkgever staat, kan dit leiden tot de aanwezigheid van een vaste inrichting. Dit kan bijvoorbeeld het geval zijn wanneer telewerken contractueel is vastgelegd of wanneer er op de werklocatie van de werkgever in het land van vestiging geen werkruimte beschikbaar is. De beoordeling of een thuiswerkplek als een vaste inrichting wordt beschouwd, is afhankelijk van de feitelijke omstandigheden en moet op individuele basis worden bepaald.
Naast de bovengenoemde situaties biedt de overeenkomst ook praktische richtlijnen. Zo wordt gesteld dat als een werknemer gedurende een jaar 50% of minder van zijn arbeidstijd vanuit de thuiswerkplek werkt, er geen sprake is van een vaste inrichting. Daarnaast wordt verduidelijkt dat als de activiteiten die op de thuiswerkplek worden uitgevoerd van een voorbereidende of ondersteunende aard zijn, dit niet leidt tot een vaste inrichting. Hierbij kan gedacht worden aan secretariële, ICT- of HR-ondersteuning van de bedrijfsactiviteiten.
De overeenkomst tussen Nederland en België heeft directe gevolgen voor werkgevers en werknemers die betrokken zijn bij grensoverschrijdend telewerken. Als een thuiswerkplek wordt beschouwd als een vaste inrichting, kan dit leiden tot belastingplicht voor de werkgever in het land waar de vaste inrichting zich bevindt. Ook kunnen er gevolgen zijn voor werknemers, zoals belastingplicht voor het inkomen dat zij via de vaste inrichting ontvangen. Het is daarom van cruciaal belang voor werkgevers en werknemers om zich bewust te zijn van de mogelijke fiscale implicaties van grensoverschrijdend telewerken.
De overeenkomst tussen Nederland en België met betrekking tot telewerken en vaste inrichtingen biedt werkgevers en werknemers meer duidelijkheid over de fiscale gevolgen van grensoverschrijdend telewerken. Door onderscheid te maken tussen verschillende telewerksituaties en praktische richtlijnen te bieden, zijn werkgevers in staat om passende fiscale maatregelen te nemen en werknemers te informeren over hun fiscale verplichtingen.
Het is echter belangrijk om te benadrukken dat de beoordeling of een thuiswerkplek als een vaste inrichting wordt beschouwd, afhankelijk is van de specifieke feitelijke omstandigheden en individueel moet worden bepaald. Daarom is het raadzaam om professioneel advies in te winnen in geval van twijfel.